In de nadagen van het vorig jaar ligt er plotseling sneeuw. En het blijft altijd verwonderlijk dat het leven er dan zo anders door wordt. Op het moment dat er in het nieuws wordt gewaarschuwd voor de kou en/of gladheid, wil menig natuurfotograaf de deur uit. Op pad naar het witte, onbevlekte landschap.

‘s-Ochtends vroeg spreken we op het parkeerterrein af en lopen het gebied in. We zijn goed gekleed en hebben stevige laarzen aan die onze voeten onder alle omstandigheden comfortabel warm en droog houden.

Het is nog even wandelen voordat we op onze bestemming komen. We lopen recht op ons doel af. Hier moeten we zijn. Deze boom met z’n markante vormen kennen we maar al te goed. De sneeuw bedekt alle ‘overbodige’ elementen van het landschap. En toont nog slechts het lijnenspel en de vormen van het gebied en ons object.

We zijn hier ruim een uur bezig en bekijken de boom van alle kanten. Met de groothoeklens in de aanslag lopen we er langzaam omheen. En zorgen we dat we onze sporen alleen àchter ons laten. De sneeuw op de foto moet immers onaangetast blijven.

Plots wenkt een van ons. In de nabijheid lopen er een paar herten door het maagdelijk landschap. Er is geen tijd om de lenzen te wisselen. We moeten het hebben van een paar simpele opnames met de groothoeklens. Verder rest er ons niets anders dan nakijken en… genieten!

Geef een reactie

6 − 4 =

Translate »