Begin oktober sta ik op een vroege ochtend samen met een fotografievriend weer in het veld. De zon komt op en de ochtendmist trekt weg. Nederland begint te ontwaken.
Het is een dag zoals vele. En in dit uitgestrekte heidegebied kom ik vaker. “Niets nieuws”, zou je denken. En tóch…. juist dat allerdaagse doet mij beseffen hoe mooi de natuur is. Telkens weer anders. En kwetsbaar is in al z’n vormen.
De berk is een alledaagse boom. De takken zijn een beetje hangend. Alsof het armen zijn die zich sierlijk willen tonen. De witte stam is dun – soms fragiel – en tekent prachtig tegen het landschap af. De vormen van de boom komen zo fraai naar voren. De bladeren hangen nu nog aan de bomen. Maar nog een paar weken en dan is het voorbij. Dan worden de dunne takken zichtbaar en vormen ze de contouren van de boom. Ik verheug me daar nu al op.
Dit mooie heidegebied heb ik het afgelopen jaar leren ontdekken. Hier groeien een aantal práchtige berken. En deze is mijn lievelingsberk. Als ik in het gebied weer rondstruin wil ik altijd even kijken hoe ‘ie erbij staat.
Vreemd genoeg staat ‘ie al op menig foto die ik hier gemaakt heb. Naar deze berk kan ik eindeloos kijken. En ik raak er maar niet op uitgekeken.
My endless love…
Foto: ISO 200 | 16mm | f 11 | 1/60 sec | 10 okt. '16
